guitarstory – TakandBand

Talking Guitars #11: de Sitar

Het is een terugkerende rubriek op deze website: ‘Talking Guitars’. Pieter vertelt dit keer over een onverwacht ‘cadeau’ dat hij kreeg uit India: de sitar. Dat het toch tere instrument de reis had overleefd mag een wonder heten…

‘Als je toch naar India gaat, neem dan een sitar voor me mee.’

Zo grapte ik toen m’n broer met vriend in 1970 ging liften richting de Oost. Tot mijn grote verbazing seinde hij ’n maand of wat later dat er een flink pakket per post naar ons adres was gestuurd. Daar bleek een grote, zwarte, langwerpige doos in verpakt. Toen de deksel openging onthulde een hoes van dun katoen een pracht van een sitar.

Dat deze verre en tere voorvader van onze westerse gitaar de reis had overleefd mag een wonder heten. Want de klankkast is niet meer dan de huid van een uitgeholde kalebas waaruit de sitar wordt opgebouwd. De koffer van eigenlijk niet meer dan karton en doek bood maar net genoeg bescherming tegen het gooi en smijtwerk van het toenmalige vervoer, zo toonde althans een fikse scheur.

Je snapt, ik ben mijn broer en m’n moeder die het bedrag schonk altijd dankbaar.

Geïnteresseerd in de speelwijze van het sitarspel, bezocht ik concerten en zag zelfs Ravi Shankar in Amsterdam spelen met waanzinnige tabla spelers.

Het was uren en uren oefenen om de sitar enigszins te doorgronden. Alleen met het stemmen ben je gauw een half uurtje zoet. De 11 resonantiesnaren die onder de 7 bovensnaren liggen dienen namelijk zuiver afgesteld te zijn zodat ze gaan vibreren als hun specifieke toon gespeeld wordt. En trek voor het verwisselen van een nieuw setje snaren rustig een middag uit.

Ik heb erg veel plezier gehad van dit instrument. Je kunt er heerlijk op improviseren, songs begeleiden en een luisterend oor bereiken bij bv. meditatieve sessies. In mijn werk als leraar haalden de sitarklanken moeiteloos de Indiase sfeer tevoorschijn.

Zo af en toe haal ik hem uit de koffer om dromend wat te spelen, of juist om een song muzikaal te verfraaien.

Luister naar de sitar in Water Sweet Water – TakandBand

Vind je het mooi of leuk? Deel de song gerust 👍🏻

Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen

Voor elke maand zomaar een nieuwe song kijk je bij Nieuws.
Lees ook Talking Guitars #10 Bariton gitaren, #9 The Gurian, #8 ’t Honingvogeltje, #7 (Santa Cruz VA), #6 (de Martin Droom), #5 (de 12-snarige), #4 (Jazzmodel Combo), #3 (Yamaha FG-180), #2 (de Gretsch) en #1 (Lowden).

Talking Guitars #10: Bariton gitaren

Het is een terugkerende rubriek op deze website: ‘Talking Guitars’. Pieter vertelt dit keer over zijn eerste ontmoeting met de ‘Taylor 320e Baritone’ gitaar. In de maanden na aankoop kwam de ene na de andere song tevoorschijn uit deze gitaar…

Andersoortige gitaargeluiden maken geregeld iets in mij los. Zeker het bronzen geluid van ’n akoestische bariton. Misschien omdat mijn relatief lichte stemgeluid er goed mee harmonieert, of dat zo’n gitaar in allerlei open stemmingen vast weer nieuwe songs zal brengen?

Ik wist het niet zeker totdat ik er zelf een aanschafte.

Taylor 320e Baritone

Het werd een Taylor. Niet dat ik zo weg ben van het Taylor model / kleurpalet / slagplaat / versiering, maar wel vanwege het feit dat ze voor een redelijke prijs heel betrouwbare instrumenten bouwen met een behoorlijk geluid en met een deugdelijke ingebouwde versterking.

Het werd een reisje naar Amsterdam, want de site van Dijkman Muziek gaf aan dat ze er zeker twee hadden staan.

De achtsnarige blonde bariton klonk aanlokkelijk, maar was in centjes echt een brug te ver.

Het donkerbruine exemplaar begon zelfs met de fabriekssnaren op mijn schoot te ronken als een gestreelde kater. In een solide koffer kreeg ik hem mee. Een Taylor, 320e Baritone, zes snaren met ’n serienummer van tien cijfers.

De maanden erna kwam de ene na de andere song tevoorschijn uit deze gitaar…
Pieter

Het donkerbruine generfde hout (Mahogany & Blackwood) kleurt goed bij de
donkere tonen van de wat dikkere snaren. Ook je vingers moeten wat wennen aan de grotere spreiding. Toch geeft de inspanning loon naar werken.

Enkele uitgebrachte songs gespeeld op de baritone gitaar zijn:

‘Slow River’ (cd Everything; luister op bv. Spotify)
‘My Friend’ (luister op bv. YouTube, Spotify)

Gretsch Baritone Electromatic

De maanden erna kwam de ene na de andere song tevoorschijn, dusdanig dat er na een jaar ’n elektrische variant zich via Marktplaats meldde: ’n Gretsch Baritone Electromatic, eentje met ’n heuse Bigsby tremolo.

Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen

Lees ook Talking Guitars #9 The Gurian, #8 ’t Honingvogeltje, #7 (Santa Cruz VA), #6 (de Martin Droom), #5 (de 12-snarige), #4 (Jazzmodel Combo), #3 (Yamaha FG-180), #2 (de Gretsch) en #1 (Lowden).

Talking Guitars #9: The Gurian

Het is een terugkerende rubriek op deze website: ‘Talking Guitars’. Pieter vertelt dit keer over zijn eerste ontmoeting met de ‘Gurian’ gitaar. Niet heel erg enthousiast over het instrument, vanwege de smalle hals en de toenmalige inhoud van zijn portemonnee, liet hij ‘m staan. Later, en met meer kennis over deze gitaar, werd ‘ie alsnog aangekocht. De Gurian leidde tot meerdere nieuwe songs.

Michael Gurian vond als kind een oude gitaar bij de vuilnisbak en dacht: ‘Die ga ik eens in elkaar zetten.’ Dat waren zijn eerste stappen als gitaarbouwer.

‘Het ontbrak me in het begin aan alle kennis,’ zo vertelt hij in de docu. Maar geleidelijk aan leerde hij vaardigheden en technieken toepassen. Toen hij als student zo’n vijftien gitaren had gebouwd verhuisde hij naar NewYork en nam daar een gitaarwinkel over van een bekende luthier¹. Hij begon naast luiten en klassieke gitaren ook ‘steel-strung flattops’ te bouwen.

Daar woonden in de zestiger jaren veel muzikanten, waaronder John Sebastian, Richie Havens en Bob Dylan in de buurt. Ook heeft Jackson Browne waarschijnlijk zijn Gurian gitaar in die zaak aangeschaft, toen hij in het spoor van de ‘Velvet Underground’ zangeres Nico begeleidde.

De firma Gurian verhuisde naar New Hampshire. Ze kregen echter te kampen met problemen, zoals een brand, een handbal blessure van Michael zelf en slechte economische tijden.

In 1982 sloot Michael Gurian het gitaarbouwbedrijf en verdiende de kost verder met het vervaardigen van gitaaronderdelen zoals ‘inlays, purfling and parts for the guitar industry’.

Niet bekend met dit hele verhaal ontmoette ik muzikant Jos van Oost. In zijn ‘RoughRoadStudio’ nam ik de cd ‘Waters From The Well’ op en hij vroeg of ik interesse had in zijn Gurian gitaar die wat stond te verpieteren.

Niet heel erg enthousiast over het instrument, vanwege de smalle hals en de toenmalige inhoud van m’n portemonnee, liet ik hem staan. Ondertussen las ik wel over de oorsprong en over zijn schepper en toen Jos jaren later deze Gurian JR (Jumbo Rosewood) uit ’78 in zijn originele koffer weer van de hand wilde doen, hadden we snel een deal.

Zeker met zo’n prachtige tekst op het label:

‘Gurian Workshops. Earth, third planet from the Sun’!
Gurian label

Sindsdien staat de gitaar meestal in een DADF#AD stemming waarin verscheidene songs zijn opgenomen, bv ‘Water Sweet Water’…

Instrumenten van de Gurian Workshops worden nog steeds zeer gewaardeerd. Ook John Renbourn koesterde een Gurian en Paul Simon speelde zijn laatste cd er nog vol mee!

Pieter met Mirjam en de Gurian tijdens de cd presentatie van 'Everything' 5-'19 — *Pieter met Mirjam en de Gurian tijdens de cd presentatie van ‘Everything’ (mei 2019)*

Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen

Lees ook Talking Guitars #8 ’t Honingvogeltje, #7 (Santa Cruz VA), #6 (de Martin Droom), #5 (de 12-snarige), #4 (Jazzmodel Combo), #3 (Yamaha FG-180), #2 (de Gretsch) en #1 (Lowden).

Iemand die snaarinstrumenten maakt en repareert ↩︎

Talking Guitars #8: ’t Honingvogeltje

Het is een terugkerende rubriek op deze website: ‘Talking Guitars’. Pieter vertelt dit keer over een gitaar die hij ‘aan de deur’ kocht van een verkoper: de red label, dark sunburst Gibson Hummingbird. Lees mee hoe Pieter de verkoper met een lunch (en een stevig bod) overtuigde van de verkoop.

Kunnen we zaken doen?

In 2014 kwam iemand aan de deur met een gevulde gitaarkoffer. Hij had vooraf gebeld en kwam toch maar eens langs, want ik had op zijn advertentie gereageerd en misschien konden we zaken doen. Uiteraard vond hij mijn bod veel te laag en hij probeerde me te overreden om meer te bieden. Dat hij de gitaar bij zich had was erg prettig; zo kon ik hem meteen vasthouden en beoordelen. Een gitaar van een foto kopen is niet erg verstandig.

*Dark Sunburst Gibson Hummingbird, 1965*

Solide instrument…

Ik had ’n behoorlijk bedrag geboden op deze red label, dark sunburst Gibson Hummingbird uit 1965. Met stevige playware, dents van decennia en zeker via diverse eigenaars van over zee gekomen. Het bleek een solide instrument met barstjes in de lak, zonder cracks in het hout en met een slagplaat die met schroefjes gemonteerd was. Dat het een toenmalige correcte bevestiging was, wist ik nog niet. Onlangs was er een goed werkend K&K element ingebouwd met een output naast de endpin. De sound beviel me, ondanks de oude snaren en de smalle nek. Ja, die wilde ik er wel graag bij hebben.

Snel geld nodig…

De man had forse reisplannen, dus hij had snel geld nodig. Ik had niet meer in huis gehaald dan het bedrag van mijn bod en mijn budget was aan de limiet. Dus na veel praten en een lunch ging hij zonder gitaar en met mijn euro’s de deur uit.

‘Rick Taylor’…

Bij nadere inspectie bleek er met potlood een naam op het rode label te zijn gekrast: Rick Taylor. Misschien had een Amerikaanse jongen die gitaar in de zestiger jaren van zijn spaargeld gekocht en lang gekoesterd voordat hij het leger in moest met een fatale afloop in ‘Nam. Via internet kwam ik wel enige Rick Taylors tegen, waaronder zelfs een filmacteur. Mijn gezoek en enig contact ten spijt leverde geen muzikale Ricks op.