Talking ‘Guitars’

Talking Guitars #7: Santa Cruz VA

Het is een terugkerende rubriek op deze website: ‘Talking Guitars’. Pieter vertelt, dit keer over een van zijn gitaren die van puur vakmanschap getuigt: de Santa Cruz VA. Lees mee hoe Pieter, min of meer bij toeval, direct ‘verkocht was’.

Een gitaar die speciale aandacht verdient is een vederlicht instrument met een prachtige toon, strak van lijn, geen overdadig uiterlijk een een ronduit geweldige afwerking. Alles getuigt van puur vakmanschap: de Santa Cruz VA (vintage artist).

Direct ‘verkocht’…

Ik kwam op het spoor van deze gitaar toen onze toenmalige bassist een gitaar zocht en ik meeging naar een mogelijke koop. De eigenaar liet me deze ‘solid mahogany’ Santa Cruz uit 1995 bespelen en ik was verkocht.

Een vriend is in de U.S. bij de bouwers van Santa Cruz gaan kijken en zei dat het bovenblad van ragfijn gelijnd sitka-spruce met een glasscherf tot de juiste dikte werd afgeschaafd, met de hand! Dat merk je als je deze handgebouwde gitaar vastpakt; hij is vederlicht.

Klinkt als een oude Martin…

Je kunt het wellicht in de volle, brede klank terug horen. Hij klinkt als een doorleefde, vooroorlogse dreadnought, als een oude Martin. Maar heeft toch iets heel eigens, een prachtig eigen karakter.

Zoals de makers het zelf zo mooi formuleren:

The story of the Santa Cruz Vintage Artist began in 1991, when Richard Hoover and several vintage guitar experts tried to identify what makes the pre-war Martin D-18 guitars so desirable. The Vintage Artist features and advanced, scalloped X-bracing for powerful bass, complemented by the clear tone and definition of master grade Mahogany

Een ‘real sought after’…

Deze VA gitaar is ‘custom’ (speciaal) gemaakt voor gitaristen die van een iets bredere ebbenhouten toets houden. Bijvoorbeeld voor fingerpicking, of voor gitaristen die naast hun nylon snarige Spaans model ook prettig op stalen snaren willen spelen is dit een ‘real sought after’.

Pieter en de Santa Cruz VA tijdens een repetitie in 2007

Hoe klinkt de Santa Cruz VA?

Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen

Lees ook Talking Guitars #6 (de Martin Droom), #5 (de 12-snarige), #4 (Jazzmodel Combo), #3 (Yamaha FG-180), #2 (de Gretsch) en #1 (Lowden)…

Talking Guitars #6: De Martin Droom

Het is een terugkerende rubriek op deze website: ‘Talking Guitars’. Pieter vertelt, dit keer over zijn grote droom: de Martin. Nou ja, meerdere Martins: D28, D41 en D45. Lees mee over Pieters zoektocht naar een échte Martin, gevonden met hulp van importeur Hans Moust.

Tama met D41 looks

M’n eerste echte goede gitaar was een Tama met D41 ‘looks’. Ik verdiende hem door een grote vakantie lang het ouderlijke huis van een vriendin op te knappen. Met die zelfverdiende 800 gulden liftte ik naar Amsterdam, want daar waren toen de goede gitaarzaken met genoeg keuzemogelijkheden. Zo vond ik na een slopende dag zoeken deze Tama, bij Dirk Witte aan de Vijzelstraat. Een fraaie Japanner met een stevige laklaag en dito nek, maar ik speelde er lang met genoegen op.

Tama, Japanner met een stevige laklaag en nek

Hierboven een foto uit 1976, waar het bandje ‘Attic’ in de stal van de familie Ottevanger aan het repeteren is. Jaren later heb ik hem nog eens geleend van de kennis aan wie ik hem verkocht had. Dit om het geluid ervan op te nemen voor de schijf van de Ierse formatie ‘Moira’: de cd ‘Dutchman over the Border’, geproduceerd door Guy Roelofs.

Verlangen naar een echte Martin

Het verlangen ging natuurlijk uit naar een echte Martin. Het pre-glossy boekje in kleurendruk met Martin Gitaren uit de begin jaren ’70 staat nog steeds in de platenkast. Daar staat de foto in van hun twee topmodellen D41 en D45, pal voor een dikke Rolls geparkeerd. Ik vind de strakke, soepele lijnen van Martin ongeëvenaard fraai en ze zijn onmiskenbaar van toon. Luister maar eens naar de eerste tonen van de song ‘Tell Me Why’ van Neil Young; het geluid ronkt gewoon vanaf het vinyl.

Martin D41

Gitaarimporteur en reparateur Hans Moust wist dat ik graag een Martin wilde met pearl-inlays en stuurde me twee polaroids van een Martin D41 van ’73, die hij in New York had gezien. Met wat extra spaargeld en de opbrengst van de Tama kon ik drie maanden later die gitaar de mijne noemen.

Het bleek een beauty te zijn. Prachtig afgewerkt, helder en toch warm van toon.
Alleen de b snaar bleef lastig zuiver te stemmen, daar hadden meer Martins uit die jaren last van. Daarom plaatste Hans vakkundig een gecompenseerde brug, zodat deze snaar een tikje verlengd werd. Het werkte geweldig en met deze gitaar is het nog steeds heerlijk muziekmaken.

‘Heerlijk muziekmaken’, met de Martin D28

Martin D28 en D45

Veel later kwam er nog een D28 uit ’76, die via z’n vorige eigenaar dezelfde ingreep had gekregen; waarschijnlijk is deze brug ook door Hans Moust geplaatst. Deze Martin met z’n donkere sound staat al jaren in de C-stemming voor songs als ‘Circle All The Way’ en ‘The Shed’.

M’n Martin droom werd tenslotte compleet met een echte D45 uit ’79.
Mijn vader zei wel eens: ‘Bezit is het einde van alle vermaak’.

Dat klopt vaak, maar niet altijd meteen…

Ook op zoek naar een goede gitaar?

Dirk Witte aan de Vijzelstraat in Amsterdam bestaat nog steeds!

Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen

Lees ook Talking Guitars #5 (de 12-snarige), #4 (Jazzmodel Combo), #3 (Yamaha FG-180), #2 (de Gretsch) en #1 (Lowden)…

Talking Guitars #5: de 12-snarige

Het is een terugkerende rubriek geworden op deze website: ‘Talking Guitars’. Ga in gesprek met Pieter over gitaren en je bent zo een paar uur verder. Pieter vertelt, dit keer over zijn 12-snarige gitaar. Lees mee over gitaren in de guldentijd, gitaren als die van Abba en hoe een op het eerste oog gestolen gitaar herenigd werd met zijn metgezel.

Gitaren in de guldentijd

Al geruime tijd was ik op zoek naar een goede 12-snarige gitaar. M’n eerste 12-string in 1970 was een sunburst Framus, gekocht bij Bob Jansen in de Passage te Breda voor 299 gulden.

Ik zette er silk&steel snaren op om hem warmer en voller te laten klinken en in een open stemming voldeed dat toen behoorlijk. Die gitaar heb ik (helaas) niet meer en daarna werd de focus (en de centjes) verlegd naar 6-strings flattops.

Abba

Veel later kwam ik een oude sunburst Hagstrōm uit ’67 tegen, zoals Björn bij ABBA bespeelde. Een vervaarlijk grote gitaar met een origineel element uit die tijd dat goed te versterken is. Een 12-string met een fors bluesy geluid.

Gestolen gitaar?

Uiteindelijk kruiste een vintage 12-snarige Guild F212NT uit ’76 mijn pad. Ook een gitaar met een groot geluid en een enorme lading rinkelende boventonen in zijn mars. Ik gebruik hem meestal in de stemming ‘DADGBD’ en bij songs als ‘The Last Bell’, ‘Jewel’ en ‘Life Is Knocking’ vervult deze Guild een belangrijke rol.

Toen ik deze gitaar kocht zag ik dat er ’n postcode gegraveerd was op het dekplaatje van de trussrod. Na enig speurwerk bleek het ’n adres te zijn in Oosterhout alwaar een oude kennis van mij had gewoond. Je wilt toch geen gestolen gitaar in bezit hebben? Gelukkig bleek dat niet het geval en had gitaarreparateur Hans Moust nog een gaaf origineel trussrod-plaatje in zijn Guild-attributen-voorraad. Hans vertelde me dat hij ergens halverwege de jaren ’70 diezelfde Guild uit Amerika had laten komen voor degene van het postadres.

Hereniging

Het verhaal krijgt nog een sterk staartje. Op zoek naar een goede koffer voor m’n Guild kwam ik op het internet een authentiek exemplaar tegen. Wat bleek: ’n eensluidende postcode stond op een slotje gegraveerd; nu reizen ze weer samen…

Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen

Lees ook Talking guitars #4 (Jazzmodel Combo), #3 (Yamaha FG-180), #2 (de Gretsch) en #1 (Lowden)…

Talking guitars #4: Combo

Het is een terugkerende rubriek geworden op deze website: ‘Talking Guitars’. Ga in gesprek met Pieter over gitaren en je bent zo een paar uur verder. Pieter vertelt, dit keer over zijn jazzmodel Combo, zijn ‘huiskamer-gitaar’ en allereerste gitaaraankoop.

Talking Guitars! Het is een terugkerende rubriek geworden op deze website. Ga in gesprek met Pieter over gitaren en je bent zo…een paar uur verder.

Pieter vertelt, dit keer over zijn jazzmodel Combo. En nee, die is niet van ‘Gibson’…

Mijn eerste gitaar heb ik nog steeds en sterker nog, onlangs is hij gerestaureerd.

Het is een jazzmodel Combo, zoals er in de veertiger en vijftiger jaren vele van deze simpele modellen over de toonbank gingen. In veel huiskamers werden dit soort gitaren bespeeld met Franse chansons en Amerikaanse evergreens. Een schoolmaat bood hem voor 25 gulden te koop en sindsdien speel ik gitaar. Dat was ergens begin ’69 geloof ik. Jammer dat z’n slagplaatje er toen al af was en dat er geen foto’s van zijn uit die tijd.

Het instrument bood weinig speelcomfort en toon, maar ik wist niet beter en klauwde m’n vingers erop stuk. Vooral de barree grepen waren een verzoeking om te leren spelen. Het blijft echter ’n oude liefde waarop ik m’n eerste liedjes schreef. Natuurlijk zag je plaatjes van dure gitaarmerken en stond je je te vergapen bij de etalage van SOL in de Bredase Lange Brugstraat. Het Gibson stickertje wat ik toen al dromend op de kop plakte is er sindsdien toch niet meer afgegaan. 🙂

De laatste jaren stond ie te verpieteren met een gebarsten hiel op de zolderoverloop. Totdat ik contact kreeg met een aardige gast uit Oosterhout die hem voor drie tientjes weer compleet maakte en voorzag van nieuwe snaren. Nu hangt ie weer te pronken naast m’n oude mandoline.

Ik heb, geloof ik, z’n oude ruiten hoesje nog…

Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen

Lees ook Talking guitars #3 (Yamaha FG-180), #2 (Gretsch) en #1 (Lowden)…

Talking guitars #3: de Yamaha FG-180

Het is een terugkerende rubriek aan het worden op deze website: ‘Talking Guitars’. Ga in gesprek met Pieter over gitaren en je bent zo een paar uur verder. Pieter vertelt, dit keer over de Yamaha FG180, een gitaar uit zijn begintijd als muzikant.

Talking Guitars! Het is een terugkerende rubriek aan het worden op deze website. Ga in gesprek met Pieter over gitaren en je bent zo een paar uur verder.

Pieter vertelt, dit keer over de Yamaha FG-180.

“De Yamaha FG-180! Een gitaar uit mijn begintijd als muzikant.

Een soortgelijke gitaar als deze hierboven nam ik over van goede vriend Ed Ottevanger.

Wij gingen begin jaren ’70 van ons spaargeld gitaren uitzoeken bij Bob Jansens in de Passage te Breda. Ed had meer te besteden en kocht een ‘Red Label’ Yamaha FG-180. Men noemde dat toen ’the Poor Man’s Martin’.

FG-180; Yamaha’s first folk guitar, and the first to be manufactured in Japan. The superb tones born from Yamaha’s superior woodworking technology pleased so many professional musicians at home and abroad that the guitar became known as “The Guitar of Legends.”
From around 1968 to 1972 the FG-180 featured a red label affixed inside the sound hole, earning it the nickname “Red Label,” and is still popular to this day.
citaat van de officiële yamaha website

In ons bandje ‘Attic’ werd de Yamaha na verloop van tijd steeds meer door mij gebruikt. Hij ging zelfs mee op ’n muzikale fietsvakantie door Frankrijk. We fabriceerden een steun tegen de bagagedrager, zetten de gitaarkoffer met riempjes vast en bonden nog een mandoline aan de hals.

Na nog wat jaren mocht ik de gitaar van Ed overnemen en werd ’ie flink op de proef gesteld in open stemmingen bij Ierse jigs en reels. Ook gaat hij nog jaar in jaar uit mee bij elk reisje of vakantie en heb ik er heel wat songs aan te danken.

De Yamaha FG-180 is een solide gebouwd instrument dat niet schrikt van temperatuurwisseling of vochtigheid. Prima bespeelbaar en met dat typische geluid verrast hij telkens weer op de camping of bij elk geïmproviseerd optreden.

Tegenwoordig zoeken gitaristen zoals Keb’Mo weer naar die speciale sound van de Yamaha uit die tijd:

Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen

Gitaarexpert Robert Cassard vertelt over een andere ’Poor man’s Martin’; de Yamaha FG-151

De FG-180 is door Yamaha geïntroduceerd in 1966 en was Yamaha’s allereerste (!) akoestische folk gitaar. In de jaren ’10 van deze eeuw, zo’n 50 jaar later dus, introduceerde men opnieuw de FG/FS red label serie: een combinatie van oude tradities van gitaarvakmanschap en nieuwe verfijnde technieken. Je leest er meer over op de Yamaha website.

Talking guitars #2: Pieter over zijn grootste liefde(s)…de Gretsch.

Talking Guitars: in gesprek met Pieter over zijn grootste gitaar liefde: de Gretsch Country Gentleman uit 1963. Waarom dit Pieters grootste liefde is? Weten wat er nog meer memorabel is aan deze gitaar? Lees verder…

Ga met een gitarist in gesprek over gitaren, en je krijgt de prachtigste verhalen over de achtergronden van een recente, of volgende, aankoop. Zo ook bij Pieter. Met een indrukwekkende collectie is het soms moeilijk kiezen. Bepaalde songs vragen om bepaalde gitaren, dat luistert nauw. Pieter vertelt over zijn grote liefde, de Gretsch, die hij weer kreeg (!) van zijn grote liefde…

“Vreemd genoeg is niet een akoestische, maar een elektrische gitaar mijn favoriet. Dat komt omdat ik dit geweldige instrument zomaar kreeg van mijn lief 🙂

Hij hing begin jaren ’70 bij de toenmalige muziekhandel SOL in de Korte Brugstraat. Ik ging er vaak naar kijken en mocht hem zomaar vasthouden en bespelen van Joop.

Het is een Gretsch Country Gentleman uit ’63, nagenoeg identiek aan het George Harrison-model, met zo’n kussen op de achterkant geklikt. In combinatie met een Fender-Twin Reverb krijgt hij dat typische geluid dat je van zo’n vintage Gretsch mag verwachten. En dan heb ik het nog niet over de ‘twang’ van de Bigsby-tremolo. ’n Geluid ‘wat overal soepel doorheen snijdt’.

Enige jaren terug vertelde een medewerker van de nu verdwenen muziekhandel dat zijn vader deze Gentleman toen had ingeruild en…er altijd spijt van heeft gehad.

Memorabel is ook dat deze gitaar met een foto van respectievelijk achter- en voorkant in het Jay Scott ‘Gretsch’ boek staat, op pagina 188 en 190.

Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen

Bekijk de website van Gretsch en de product pagina van de Country Gentleman.

Pieter en de Gretsch Country Gentleman tijdens de CD presentatie ‘Everything’, 2019

Talking guitars: Pieter over zijn voorliefde om op ’t Kanon te spelen

Talking Guitars: in gesprek met Pieter over een van zijn gitaar-voorliefdes: de Lowden uit de jaren ’80 van de vorige eeuw. Ook wel ’t Kanon genoemd. Waarom deze naam? Lees verder…

“De gitaar die vaak op mijn muziekfoto’s zichtbaar is, is een Lowden uit de jaren tachtig. Ik noem hem ‘t Kanon’, omdat hij een machtig en diep geluid produceert. Ook met het brugelement (Fishman) klinkt hij lekker en niet al te neuzig. Ongekend goed voor life performances en ook in de studio akoestisch prima in balans.

Nogal wat gitaristen prefereren een ‘Lowden’. Richard Thompson bijvoorbeeld, combineert zijn zang prachtig met dit instrument. Gitaar-reparateur Ad Vermeer uit Rotterdam nam deze Lowden lang geleden in deplorabele toestand over van een verdwaalde straatmuzikant. Die moet er vooral heftig op hebben gespeeld, gezien de playware. Omdat ik met Ad in een bandje zat in die tijd kwam de gitaar gelukkigerwijs mijn kant op. Ik ben hem er nog steeds dankbaar voor.”

Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen

Download de Richard Thompson Lowden signature brochure:

Richard_Thompson_Lowden-signature Download

Nieuwsgierig naar het werk van gitaarbouwer Ad Vermeer? Kijk eens rond op zijn website. Ad is al ruim 30 jaar specialist in het repareren, afstellen, customizen, restaureren en klankverbeteren van gitaren, basgitaren en andere snaarinstrumenten zoals: mandoline’s, mandocello’s, banjo’s en bouzouki’s, voor beroeps- en amateur muzikanten.