Tag: gitarist

Talking Guitars #11: de Sitar

Het is een terugkerende rubriek op deze website: ‘Talking Guitars’. Pieter vertelt dit keer over een onverwacht ‘cadeau’ dat hij kreeg uit India: de sitar. Dat het toch tere instrument de reis had overleefd mag een wonder heten…

‘Als je toch naar India gaat, neem dan een sitar voor me mee.’

Zo grapte ik toen m’n broer met vriend in 1970 ging liften richting de Oost. Tot mijn grote verbazing seinde hij ’n maand of wat later dat er een flink pakket per post naar ons adres was gestuurd. Daar bleek een grote, zwarte, langwerpige doos in verpakt. Toen de deksel openging onthulde een hoes van dun katoen een pracht van een sitar.

Dat deze verre en tere voorvader van onze westerse gitaar de reis had overleefd mag een wonder heten. Want de klankkast is niet meer dan de huid van een uitgeholde kalebas waaruit de sitar wordt opgebouwd. De koffer van eigenlijk niet meer dan karton en doek bood maar net genoeg bescherming tegen het gooi en smijtwerk van het toenmalige vervoer, zo toonde althans een fikse scheur.

Je snapt, ik ben mijn broer en m’n moeder die het bedrag schonk altijd dankbaar.

Geïnteresseerd in de speelwijze van het sitarspel, bezocht ik concerten en zag zelfs Ravi Shankar in Amsterdam spelen met waanzinnige tabla spelers.

Het was uren en uren oefenen om de sitar enigszins te doorgronden. Alleen met het stemmen ben je gauw een half uurtje zoet. De 11 resonantiesnaren die onder de 7 bovensnaren liggen dienen namelijk zuiver afgesteld te zijn zodat ze gaan vibreren als hun specifieke toon gespeeld wordt. En trek voor het verwisselen van een nieuw setje snaren rustig een middag uit.

Pieter en de sitar

Ik heb erg veel plezier gehad van dit instrument. Je kunt er heerlijk op improviseren, songs begeleiden en een luisterend oor bereiken bij bv. meditatieve sessies. In mijn werk als leraar haalden de sitarklanken moeiteloos de Indiase sfeer tevoorschijn.

Zo af en toe haal ik hem uit de koffer om dromend wat te spelen, of juist om een song muzikaal te verfraaien.

Luister naar de sitar in Water Sweet Water – TakandBand

Vind je het mooi of leuk? Deel de song gerust 👍🏻

Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen

Talking Guitars #10: Bariton gitaren

Het is een terugkerende rubriek op deze website: ‘Talking Guitars’. Pieter vertelt dit keer over zijn eerste ontmoeting met de ‘Taylor 320e Baritone’ gitaar. In de maanden na aankoop kwam de ene na de andere song tevoorschijn uit deze gitaar…

Andersoortige gitaargeluiden maken geregeld iets in mij los. Zeker het bronzen geluid van ’n akoestische bariton. Misschien omdat mijn relatief lichte stemgeluid er goed mee harmonieert, of dat zo’n gitaar in allerlei open stemmingen vast weer nieuwe songs zal brengen?

Ik wist het niet zeker totdat ik er zelf een aanschafte.

Taylor 320e Baritone

Het werd een Taylor. Niet dat ik zo weg ben van het Taylor model / kleurpalet / slagplaat / versiering, maar wel vanwege het feit dat ze voor een redelijke prijs heel betrouwbare instrumenten bouwen met een behoorlijk geluid en met een deugdelijke ingebouwde versterking.

Het werd een reisje naar Amsterdam, want de site van Dijkman Muziek gaf aan dat ze er zeker twee hadden staan.

De achtsnarige blonde bariton klonk aanlokkelijk, maar was in centjes echt een brug te ver.

Het donkerbruine exemplaar begon zelfs met de fabriekssnaren op mijn schoot te ronken als een gestreelde kater. In een solide koffer kreeg ik hem mee. Een Taylor, 320e Baritone, zes snaren met ’n serienummer van tien cijfers.

Taylor, 320e Baritone

De maanden erna kwam de ene na de andere song tevoorschijn uit deze gitaar…

Pieter

Het donkerbruine generfde hout (Mahogany & Blackwood) kleurt goed bij de
donkere tonen van de wat dikkere snaren. Ook je vingers moeten wat wennen aan de grotere spreiding. Toch geeft de inspanning loon naar werken.

Enkele uitgebrachte songs gespeeld op de baritone gitaar zijn:

  • ‘Slow River’ (cd Everything; luister op bv. Spotify)
  • ‘My Friend’ (luister op bv. YouTube, Spotify)
Gretsch Baritone Electromatic

De maanden erna kwam de ene na de andere song tevoorschijn, dusdanig dat er na een jaar ’n elektrische variant zich via Marktplaats meldde: ’n Gretsch Baritone Electromatic, eentje met ’n heuse Bigsby tremolo.

Gretsch Baritone Electromatic, met ’n Bigsby tremolo
Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen

Talking Guitars #9: The Gurian

Het is een terugkerende rubriek op deze website: ‘Talking Guitars’. Pieter vertelt dit keer over zijn eerste ontmoeting met de ‘Gurian’ gitaar. Niet heel erg enthousiast over het instrument, vanwege de smalle hals en de toenmalige inhoud van zijn portemonnee, liet hij ‘m staan. Later, en met meer kennis over deze gitaar, werd ‘ie alsnog aangekocht. De Gurian leidde tot meerdere nieuwe songs.

Michael Gurian vond als kind een oude gitaar bij de vuilnisbak en dacht: ‘Die ga ik eens in elkaar zetten.’ Dat waren zijn eerste stappen als gitaarbouwer.

‘Het ontbrak me in het begin aan alle kennis,’ zo vertelt hij in de docu. Maar geleidelijk aan leerde hij vaardigheden en technieken toepassen. Toen hij als student zo’n vijftien gitaren had gebouwd verhuisde hij naar NewYork en nam daar een gitaarwinkel over van een bekende luthier1. Hij begon naast luiten en klassieke gitaren ook ‘steel-strung flattops’ te bouwen.

Daar woonden in de zestiger jaren veel muzikanten, waaronder John Sebastian, Richie Havens en Bob Dylan in de buurt. Ook heeft Jackson Browne waarschijnlijk zijn Gurian gitaar in die zaak aangeschaft, toen hij in het spoor van de ‘Velvet Underground’ zangeres Nico begeleidde.

Jackson Browne

De firma Gurian verhuisde naar New Hampshire. Ze kregen echter te kampen met problemen, zoals een brand, een handbal blessure van Michael zelf en slechte economische tijden.

In 1982 sloot Michael Gurian het gitaarbouwbedrijf en verdiende de kost verder met het vervaardigen van gitaaronderdelen zoals ‘inlays, purfling and parts for the guitar industry’.

Gurian JR (Jumbo Rosewood)

Niet bekend met dit hele verhaal ontmoette ik muzikant Jos van Oost. In zijn ‘RoughRoadStudio’ nam ik de cd ‘Waters From The Well’ op en hij vroeg of ik interesse had in zijn Gurian gitaar die wat stond te verpieteren.

Niet heel erg enthousiast over het instrument, vanwege de smalle hals en de toenmalige inhoud van m’n portemonnee, liet ik hem staan. Ondertussen las ik wel over de oorsprong en over zijn schepper en toen Jos jaren later deze Gurian JR (Jumbo Rosewood) uit ’78 in zijn originele koffer weer van de hand wilde doen, hadden we snel een deal.

Zeker met zo’n prachtige tekst op het label:

‘Gurian Workshops. Earth, third planet from the Sun’!

Gurian label

Sindsdien staat de gitaar meestal in een DADF#AD stemming waarin verscheidene songs zijn opgenomen, bv ‘Water Sweet Water’…


Instrumenten van de Gurian Workshops worden nog steeds zeer gewaardeerd. Ook John Renbourn koesterde een Gurian en Paul Simon speelde zijn laatste cd er nog vol mee!

Pieter met Mirjam en de Gurian tijdens de cd presentatie van 'Everything' 5-'19
Pieter met Mirjam en de Gurian tijdens de cd presentatie van ‘Everything’ (mei 2019)
Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen
  1. Iemand die snaarinstrumenten maakt en repareert ↩︎

Talking Guitars #8: ’t Honingvogeltje

Het is een terugkerende rubriek op deze website: ‘Talking Guitars’. Pieter vertelt dit keer over een gitaar die hij ‘aan de deur’ kocht van een verkoper: de red label, dark sunburst Gibson Hummingbird. Lees mee hoe Pieter de verkoper met een lunch (en een stevig bod) overtuigde van de verkoop.

Kunnen we zaken doen?

In 2014 kwam iemand aan de deur met een gevulde gitaarkoffer. Hij had vooraf gebeld en kwam toch maar eens langs, want ik had op zijn advertentie gereageerd en misschien konden we zaken doen. Uiteraard vond hij mijn bod veel te laag en hij probeerde me te overreden om meer te bieden. Dat hij de gitaar bij zich had was erg prettig; zo kon ik hem meteen vasthouden en beoordelen. Een gitaar van een foto kopen is niet erg verstandig.

Dark Sunburst Gibson Hummingbird, 1965
Solide instrument…

Ik had ’n behoorlijk bedrag geboden op deze red label, dark sunburst Gibson Hummingbird uit 1965. Met stevige playware, dents van decennia en zeker via diverse eigenaars van over zee gekomen. Het bleek een solide instrument met barstjes in de lak, zonder cracks in het hout en met een slagplaat die met schroefjes gemonteerd was. Dat het een toenmalige correcte bevestiging was, wist ik nog niet. Onlangs was er een goed werkend K&K element ingebouwd met een output naast de endpin. De sound beviel me, ondanks de oude snaren en de smalle nek. Ja, die wilde ik er wel graag bij hebben.

Pieter met de Hummingbird & Mirjam
Snel geld nodig…

De man had forse reisplannen, dus hij had snel geld nodig. Ik had niet meer in huis gehaald dan het bedrag van mijn bod en mijn budget was aan de limiet. Dus na veel praten en een lunch ging hij zonder gitaar en met mijn euro’s de deur uit.

‘Rick Taylor’…

Bij nadere inspectie bleek er met potlood een naam op het rode label te zijn gekrast: Rick Taylor. Misschien had een Amerikaanse jongen die gitaar in de zestiger jaren van zijn spaargeld gekocht en lang gekoesterd voordat hij het leger in moest met een fatale afloop in ‘Nam. Via internet kwam ik wel enige Rick Taylors tegen, waaronder zelfs een filmacteur. Mijn gezoek en enig contact ten spijt leverde geen muzikale Ricks op.

Pieter met Gibson Hummingbird in meer recente tijden...
De Gibson Hummingbird, te gast bij Piet Waals Vestzaktheater…
Hoe klinkt de Gibson Hummingbird?
Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen

Talking Guitars #7: Santa Cruz VA

Het is een terugkerende rubriek op deze website: ‘Talking Guitars’. Pieter vertelt, dit keer over een van zijn gitaren die van puur vakmanschap getuigt: de Santa Cruz VA. Lees mee hoe Pieter, min of meer bij toeval, direct ‘verkocht was’.

Een gitaar die speciale aandacht verdient is een vederlicht instrument met een prachtige toon, strak van lijn, geen overdadig uiterlijk een een ronduit geweldige afwerking. Alles getuigt van puur vakmanschap: de Santa Cruz VA (vintage artist).

Santa Cruz Vintage Artist
Direct ‘verkocht’…

Ik kwam op het spoor van deze gitaar toen onze toenmalige bassist een gitaar zocht en ik meeging naar een mogelijke koop. De eigenaar liet me deze ‘solid mahogany’ Santa Cruz uit 1995 bespelen en ik was verkocht.

Een vriend is in de U.S. bij de bouwers van Santa Cruz gaan kijken en zei dat het bovenblad van ragfijn gelijnd sitka-spruce met een glasscherf tot de juiste dikte werd afgeschaafd, met de hand! Dat merk je als je deze handgebouwde gitaar vastpakt; hij is vederlicht.

Klinkt als een oude Martin…

Je kunt het wellicht in de volle, brede klank terug horen. Hij klinkt als een doorleefde, vooroorlogse dreadnought, als een oude Martin. Maar heeft toch iets heel eigens, een prachtig eigen karakter.

Zoals de makers het zelf zo mooi formuleren:

The story of the Santa Cruz Vintage Artist began in 1991, when Richard Hoover and several vintage guitar experts tried to identify what makes the pre-war Martin D-18 guitars so desirable. The Vintage Artist features and advanced, scalloped X-bracing for powerful bass, complemented by the clear tone and definition of master grade Mahogany

Een ‘real sought after’…

Deze VA gitaar is ‘custom’ (speciaal) gemaakt voor gitaristen die van een iets bredere ebbenhouten toets houden. Bijvoorbeeld voor fingerpicking, of voor gitaristen die naast hun nylon snarige Spaans model ook prettig op stalen snaren willen spelen is dit een ‘real sought after’.

Pieter en de Santa Cruz VA tijdens een repetitie in 2007
Hoe klinkt de Santa Cruz VA?
Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen

Talking Guitars #6: De Martin Droom

Het is een terugkerende rubriek op deze website: ‘Talking Guitars’. Pieter vertelt, dit keer over zijn grote droom: de Martin. Nou ja, meerdere Martins: D28, D41 en D45. Lees mee over Pieters zoektocht naar een échte Martin, gevonden met hulp van importeur Hans Moust.

Tama met D41 looks

M’n eerste echte goede gitaar was een Tama met D41 ‘looks’. Ik verdiende hem door een grote vakantie lang het ouderlijke huis van een vriendin op te knappen. Met die zelfverdiende 800 gulden liftte ik naar Amsterdam, want daar waren toen de goede gitaarzaken met genoeg keuzemogelijkheden. Zo vond ik na een slopende dag zoeken deze Tama, bij Dirk Witte aan de Vijzelstraat. Een fraaie Japanner met een stevige laklaag en dito nek, maar ik speelde er lang met genoegen op.

Tama, Japanner met een stevige laklaag en nek

Hierboven een foto uit 1976, waar het bandje ‘Attic’ in de stal van de familie Ottevanger aan het repeteren is. Jaren later heb ik hem nog eens geleend van de kennis aan wie ik hem verkocht had. Dit om het geluid ervan op te nemen voor de schijf van de Ierse formatie ‘Moira’: de cd ‘Dutchman over the Border’, geproduceerd door Guy Roelofs.

Verlangen naar een echte Martin

Het verlangen ging natuurlijk uit naar een echte Martin. Het pre-glossy boekje in kleurendruk met Martin Gitaren uit de begin jaren ’70 staat nog steeds in de platenkast. Daar staat de foto in van hun twee topmodellen D41 en D45, pal voor een dikke Rolls geparkeerd. Ik vind de strakke, soepele lijnen van Martin ongeëvenaard fraai en ze zijn onmiskenbaar van toon. Luister maar eens naar de eerste tonen van de song ‘Tell Me Why’ van Neil Young; het geluid ronkt gewoon vanaf het vinyl.

Martin D41: het geluid ‘ronkt’…
Martin D41

Gitaarimporteur en reparateur Hans Moust wist dat ik graag een Martin wilde met pearl-inlays en stuurde me twee polaroids van een Martin D41 van ’73, die hij in New York had gezien. Met wat extra spaargeld en de opbrengst van de Tama kon ik drie maanden later die gitaar de mijne noemen.

Het bleek een beauty te zijn. Prachtig afgewerkt, helder en toch warm van toon.
Alleen de b snaar bleef lastig zuiver te stemmen, daar hadden meer Martins uit die jaren last van. Daarom plaatste Hans vakkundig een gecompenseerde brug, zodat deze snaar een tikje verlengd werd. Het werkte geweldig en met deze gitaar is het nog steeds heerlijk muziekmaken.

‘Heerlijk muziekmaken’, met de Martin D28
Martin D28 en D45

Veel later kwam er nog een D28 uit ’76, die via z’n vorige eigenaar dezelfde ingreep had gekregen; waarschijnlijk is deze brug ook door Hans Moust geplaatst. Deze Martin met z’n donkere sound staat al jaren in de C-stemming voor songs als ‘Circle All The Way’ en ‘The Shed’.

M’n Martin droom werd tenslotte compleet met een echte D45 uit ’79.
Mijn vader zei wel eens: ‘Bezit is het einde van alle vermaak’.

Dat klopt vaak, maar niet altijd meteen…

Ook op zoek naar een goede gitaar?

Dirk Witte aan de Vijzelstraat in Amsterdam bestaat nog steeds!

Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen

Talking Guitars #5: de 12-snarige

Het is een terugkerende rubriek geworden op deze website: ‘Talking Guitars’. Ga in gesprek met Pieter over gitaren en je bent zo een paar uur verder. Pieter vertelt, dit keer over zijn 12-snarige gitaar. Lees mee over gitaren in de guldentijd, gitaren als die van Abba en hoe een op het eerste oog gestolen gitaar herenigd werd met zijn metgezel.

Gitaren in de guldentijd

Al geruime tijd was ik op zoek naar een goede 12-snarige gitaar. M’n eerste 12-string in 1970 was een sunburst Framus, gekocht bij Bob Jansen in de Passage te Breda voor 299 gulden.

Ik zette er silk&steel snaren op om hem warmer en voller te laten klinken en in een open stemming voldeed dat toen behoorlijk. Die gitaar heb ik (helaas) niet meer en daarna werd de focus (en de centjes) verlegd naar 6-strings flattops.

Sunburst Framus ’75 PT1
Abba

Veel later kwam ik een oude sunburst Hagstrōm uit ’67 tegen, zoals Björn bij ABBA bespeelde. Een vervaarlijk grote gitaar met een origineel element uit die tijd dat goed te versterken is. Een 12-string met een fors bluesy geluid.

sunburst Hagström ’67
Gestolen gitaar?

Uiteindelijk kruiste een vintage 12-snarige Guild F212NT uit ’76 mijn pad. Ook een gitaar met een groot geluid en een enorme lading rinkelende boventonen in zijn mars. Ik gebruik hem meestal in de stemming ‘DADGBD’ en bij songs als ‘The Last Bell’, ‘Jewel’ en ‘Life Is Knocking’ vervult deze Guild een belangrijke rol.

Guild F212NT

Toen ik deze gitaar kocht zag ik dat er ’n postcode gegraveerd was op het dekplaatje van de trussrod. Na enig speurwerk bleek het ’n adres te zijn in Oosterhout alwaar een oude kennis van mij had gewoond. Je wilt toch geen gestolen gitaar in bezit hebben? Gelukkig bleek dat niet het geval en had gitaarreparateur Hans Moust nog een gaaf origineel trussrod-plaatje in zijn Guild-attributen-voorraad. Hans vertelde me dat hij ergens halverwege de jaren ’70 diezelfde Guild uit Amerika had laten komen voor degene van het postadres.

Hereniging

Het verhaal krijgt nog een sterk staartje. Op zoek naar een goede koffer voor m’n Guild kwam ik op het internet een authentiek exemplaar tegen. Wat bleek: ’n eensluidende postcode stond op een slotje gegraveerd; nu reizen ze weer samen…

Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen

Talking guitars #4: Combo

Het is een terugkerende rubriek geworden op deze website: ‘Talking Guitars’. Ga in gesprek met Pieter over gitaren en je bent zo een paar uur verder. Pieter vertelt, dit keer over zijn jazzmodel Combo, zijn ‘huiskamer-gitaar’ en allereerste gitaaraankoop.

Talking Guitars! Het is een terugkerende rubriek geworden op deze website. Ga in gesprek met Pieter over gitaren en je bent zo…een paar uur verder.

Pieter vertelt, dit keer over zijn jazzmodel Combo. En nee, die is niet van ‘Gibson’…

Mijn eerste gitaar heb ik nog steeds en sterker nog, onlangs is hij gerestaureerd.

Het is een jazzmodel Combo, zoals er in de veertiger en vijftiger jaren vele van deze simpele modellen over de toonbank gingen. In veel huiskamers werden dit soort gitaren bespeeld met Franse chansons en Amerikaanse evergreens. Een schoolmaat bood hem voor 25 gulden te koop en sindsdien speel ik gitaar. Dat was ergens begin ’69 geloof ik. Jammer dat z’n slagplaatje er toen al af was en dat er geen foto’s van zijn uit die tijd.

Het instrument bood weinig speelcomfort en toon, maar ik wist niet beter en klauwde m’n vingers erop stuk. Vooral de barree grepen waren een verzoeking om te leren spelen. Het blijft echter ’n oude liefde waarop ik m’n eerste liedjes schreef. Natuurlijk zag je plaatjes van dure gitaarmerken en stond je je te vergapen bij de etalage van SOL in de Bredase Lange Brugstraat. Het Gibson stickertje wat ik toen al dromend op de kop plakte is er sindsdien toch niet meer afgegaan. 🙂

De laatste jaren stond ie te verpieteren met een gebarsten hiel op de zolderoverloop. Totdat ik contact kreeg met een aardige gast uit Oosterhout die hem voor drie tientjes weer compleet maakte en voorzag van nieuwe snaren. Nu hangt ie weer te pronken naast m’n oude mandoline.

Ik heb, geloof ik, z’n oude ruiten hoesje nog…

Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen
  • Lees ook Talking guitars #3 (Yamaha FG-180), #2 (Gretsch) en #1 (Lowden)…

Tak&Band zoekt saxofonist en/of solo-gitarist

Wegens vertrek van de huidige saxofonist zoekt Tak&Band versterking van een saxofonist en/of solo-gitarist. Heb je interesse in de muziekstijl van de band (100% eigen werk!) en beheers je je instrument best vaardig? Neem dan contact op!

Het is tijd voor versterking!

Helaas heeft onze saxofonist Peter den Otter te kennen gegeven te stoppen met zijn bijdragen aan Tak&Band. Hopelijk geeft Peter nog eens een adhoc virtuoze solo weg bij een van de nieuw te produceren Tak&Band songs, maar live optreden zit er voor Peter op. Dat vinden we uiteraard heel jammer!

Peter, bedankt voor je tijd bij de band, dank voor je humor, je verhalen én je muzikaal plezier!

> Update maart 2022: Renee heeft aangegeven toch weer meer de jazz kant op te willen, een oude liefde van hem. We zoeken dus opnieuw naar een saxofonist!

> Update december 2021: inmiddels hebben we met Renee Acda (saxofoon) waardige vervanging gevonden voor het gat dat Peter den Otter met zijn vertrek achterliet. We hebben er veel zin in om Renee wegwijs te maken in het repertoire van Tak&Band en zijn heel benieuwd wat jullie in 2022 vinden van onze vernieuwde band. Hopelijk tot snel ergens op een luisterpodium in het land!

Oorspronkelijke bericht:

Dan is het -wat ons betreft- meteen een goed moment voor het uitzetten van twee oproepen c.q. vacatures:

oproep 1: Tak&Band zoekt saxofonist
oproep 2: Tak&Band zoekt solo-gitarist

Tak&Band is een groep muzikanten rondom singer-songwriter Pieter Tak uit Breda. De band maakt songs over wat er speelt in de wereld, over ‘lief’ en over ‘leed’. Tak&Band speelt en produceert 100% eigen muziek.

Lees meer bij Over Tak&Band. Kijk en luister meer door eens op deze site rond te kijken, of luister en bekijk Tak&Band via de streaming kanalen en op YouTube.

Interesse?

Voel je wat bij de muziek van Tak&Band en bespeel je best vaardig je instrument? 

Mail dan naar: p-tak@ziggo.nl (Pieter Tak) of maak gebruik van onderstaand contactformulier.

Ga terug

Je bericht is verzonden

  • Natuurlijk is het fijn als je kort wat over jezelf en je muziekvaardigheden vertelt.
  • En mail ons je telefoonnummer, zodat we je kunnen benaderen.
Ken je iemand die past bij de band?

Ken je iemand die perfect bij Tak&Band zou kunnen passen, als saxofonist of solo-gitarist? Stuur dit bericht eens aan die persoon door, of tip ons. Hartelijk dank!

Talking guitars #2: Pieter over zijn grootste liefde(s)…de Gretsch.

Talking Guitars: in gesprek met Pieter over zijn grootste gitaar liefde: de Gretsch Country Gentleman uit 1963. Waarom dit Pieters grootste liefde is? Weten wat er nog meer memorabel is aan deze gitaar? Lees verder…

Ga met een gitarist in gesprek over gitaren, en je krijgt de prachtigste verhalen over de achtergronden van een recente, of volgende, aankoop. Zo ook bij Pieter. Met een indrukwekkende collectie is het soms moeilijk kiezen. Bepaalde songs vragen om bepaalde gitaren, dat luistert nauw. Pieter vertelt over zijn grote liefde, de Gretsch, die hij weer kreeg (!) van zijn grote liefde…

“Vreemd genoeg is niet een akoestische, maar een elektrische gitaar mijn favoriet. Dat komt omdat ik dit geweldige instrument zomaar kreeg van mijn lief 🙂

Hij hing begin jaren ’70 bij de toenmalige muziekhandel SOL in de Korte Brugstraat. Ik ging er vaak naar kijken en mocht hem zomaar vasthouden en bespelen van Joop. 

Het is een Gretsch Country Gentleman uit ’63, nagenoeg identiek aan het George Harrison-model, met zo’n kussen op de achterkant geklikt. In combinatie met een Fender-Twin Reverb krijgt hij dat typische geluid dat je van zo’n vintage Gretsch mag verwachten. En dan heb ik het nog niet over de ‘twang’ van de Bigsby-tremolo. ’n Geluid ‘wat overal soepel doorheen snijdt’.

Enige jaren terug vertelde een medewerker van de nu verdwenen muziekhandel dat zijn vader deze Gentleman toen had ingeruild en…er altijd spijt van heeft gehad.

Memorabel is ook dat deze gitaar met een foto van respectievelijk achter- en voorkant in het Jay Scott ‘Gretsch’ boek staat, op pagina 188 en 190. 

Herkenbaar?

Ben je zelf gitarist en heb je een mooi verhaal over een van de gitaren waar je graag op speelt? Deel het eens in de reacties!

Ervaringen uitwisselen met Pieter over een (gedeelde) liefde voor een bepaalde gitaar? Kom eens langs bij een optreden (zie Agenda) en spreek ‘m aan!

Meer lezen
Pieter en de Gretsch Country Gentleman tijdens de CD presentatie ‘Everything’, 2019